چشم انتظار

دلشوره های این روزها به هر آرامشی می ارزد

لحظه های زندگی خواه ناخواه دوراهی های انتخاب است ،

زندگی درختچه ای است از این دو راهی ها که همین طور پیش رفتم و آمدم جلو . برآیندش خواه مثبت و خواه منفی

مفید بوده ام یا مضر . برای خودم زندگی کردم یا برای دیگران

به انتهایی چشم داشتم که خودش ابتدا بود

حالا که رسیده ام به بلندی ، روبرویم تا چشم کار می کند تاریکی است

دیو ها بیدارند و آتش هایشان شب را تاریک تر کرده

سر راه ایستاده اند

راه میانبری نیست

من اینجایم

تک وتنها

بی هیچ همراهی

نمی ترسم

به آسمان خیره می شوم :

- خودت گفتی تنهایت نمی گذارم

بگو، حالا به من بگو

بگو کجایی ...

به پهنای بی نهایت

مهم نیست زندگی ام چقدر طول بکشد .
چند سال یا چند ثانیه .
واقعیت این است که اصلا دست من نیست . تقدیر جای دیگری رقم می خورد و ما محکومیم به پذیرفتنش.
اما عرض زندگی ام ...
عرض زندگی ام را تا جایی که بتوانم وسیع می کنم . طولانی اش می کنم . انقدر که آخر کار برای از دست رفتن فرصت ها و لحظه ها ، کمتر حسرت بخورم.